In distant voices zetten Heine Avdal en Yukiko Shinozaki hun verkenning van de ruimte voort, waarbij ze bijzondere aandacht besteden aan de impact van de organisatie van de ruimte op het lichaam en de perceptie. Wat gebeurt er wanneer een architecturale ruimte zijn eigen grenzen van binnenuit overschrijdt? En wat als een situatie zijn ruimtelijke grenzen te buiten gaat? Wat als de specifieke contextuele opzet en codes teniet worden gedaan doordat de situatie andere kaders betreedt? En welke weerslag heeft dit op de fysieke, perceptieve en gedragsrelaties tussen het publiek en de performers?

distant voices gaat aan de slag met deze vragen door te spelen met de idee van een materialisering van de ruimte. Het project omvat een structuur van verplaatsbare objecten wier aanwezigheid de situatie verscherpt doordat een groot aantal blinde punten ontstaat. Deze modulaire, transformeerbare sculptuur is een mengvorm van installatie, decor en architecturaal element. Ze geeft de ruimte waarvan ze deel uitmaakt constant opnieuw vorm en deelt die in in toegankelijke en ontoegankelijke gedeelten, zichtbare en onzichtbare zones. De verbeeldingskracht krijgt de vrije loop: een reis van macro- naar microniveau en vice versa, van herinneringen naar de perceptie van het moment en anticipatie op wat komen gaat, doorheen alternatieve versies van het hier en nu. Een parcours waarbij standaardnoties inzake de menselijke intersubjectiviteit en het verlangen naar interpersoonlijke relaties worden uitgedaagd door ontmoetingen met een bepaald soort ‘objectschap’.