Het lichaam wordt een vreemde In het halfduister schuifelen de toeschouwers tussen neerhangende houten afscheidingen. Uit hun koptelefoons sijpelen onrustwekkende geluiden hun hoofd binnen. Schurende, tikkende, schuifelende klanken, die zich in hun denken nestelen. Door een houten traliewerk worden lichtbalken zichtbaar, die de hele ruimte iets ongemakkelijks geven. Alsof je terecht komt in een vervreemdend normaal aandoende thriller. De twee dansers staan tussen de kijkers in, hun lichamen vlakbij, en toch onherkenbaar. De formatie Deep Blue heeft met Closer opnieuw een bijzonder intrigerend ontmoetingspunt gecreÎerd tussen geluid en beweging, tussen de binnen- en de buitenkant van het lichaam, tussen ons al te bekende lijf en de verontrustende geheimen die datzelfde lijf behelst. In Closer word je als kijker beetje bij beetje van je eigen evidenties vervreemd. Eerst is er die particuliere leefwereld die door de koptelefoons tot leven wordt gebracht. Je bevindt je weliswaar in een open ruimte, die je deelt met andere kijkers. Maar door het gebrek aan herkenbaar omgevingsgeluid, komt deze ruimte je onmiddellijk vreemd over. Net als je medetoeschouwers, die met het groene lichtje op hun hoofdtelefoons als cyborgs door het duister schuifelen. De uiterst precieze klanken die je hoofd binnendringen, nemen je beleving over. In je hoofd ontstaat er een vreemdsoortig ander leven met een ondefinieerbare logica. Het is een onvoorspelbaar geluid, dat zich in je hoofd lijkt te ontwikkelen en tot leven te komen. Een organisme met een eigen hartslag, dat zijn bloedstroom met die van de toeschouwer vermengt. De rode belichting is dan ook eerder onheilspellend dan intiem. Als kijker herken je binnen de kortste keren je eigen lijf niet meer, noch de lichamen van de dansers Heine Avdal en Yukiko Shinozaki. Zij duiken onverwachts naast je op, en evolueren van een toestand van complete rust, over snelle krabachtige grondbewegingen, naar een onophoudelijk trillen. Ook hun lijf lijkt van binnenuit te worden weggevreten door een vreemde aanwezigheid, die hun bewegingen doorbreekt en hun denken beheerst. Het is een afstandelijke intimiteit waarin je als kijker wordt geÔnstalleerd. Het is tegelijkertijd een serene en een onrustwekkende voorstelling. Maar het is vooral de technische perfectie van klank, omgeving en beweging die de ervaring van Closer een bijzonder trefzekere impact geeft. Daardoor gaat het lichaam van de toeschouwers samen met dat van de makers aan het denken, als hadden zij zich binnen in hun lijf geÔnstalleerd. Elke Van Campenhout